„Magiczne śmietniki” – Dzienniki epidemiczne, cz. 1

Pamiętasz te czasy, gdy można było wejść do galerii handlowej i cały dzień włóczyć się po sklepach, w których nie zamierza się nic kupić? To były czasy… Ale jeśli myślisz, że hasztag #siedzęwdomu i zamknięcie galerii to najgorsze, co może człowieka w życiu spotkać, to jesteś w błędzie…

Pierwsza ważna rzecz, którą mi odebrano…

Choć było to już prawie dwa tygodnie temu, to jeszcze dziś wspominam ten dzień z łezką w oku. Pamiętam wszystko, jakby to się zdarzyło przed chwilą. Przeczytałam na Facebooku wpis znajomego, że firma zajmująca się odpadami od kilku dni nie zapewniła śmietników. Pomyślałam „uff, dobrze, że nas ta firma nie obsługuje”. O dziwo gdy to czytałam, to nie pojawił się na mojej twarzy uśmiech, który by był klasycznym wyrazem sąsiedzkiej „życzliwości”. Nawet nie wymsknęło mi się z ust „a dobrze ci tak!”, które często jest objawem naszej miłości do bliźniego. Nie wiem, czy to wina akcji #siedzęwdomu, #siedźnadupie (jak zwał, tak zwał), w każdym razie nawet przez chwilę było mi go żal. tylko ja miałam przecież śmietniki, to po co bym miała się przejmować cudzymi, prawda? Ma chłopak nieszczęście, pewnie czymś sobie zasłużył… Nie zamierzałam sobie tym zaprzątać głowy.

Jakąś godzinkę później poszłam sobie zrobić herbatę. Okno z kuchni wychodzi akurat na śmietniki. Domyślasz się już co było dalej? Kolejne 10 minut spędziłam z nosem przyklejonym do szyby i obawą w oczach. Wyglądałam pewnie jak pies, który patrzy, jak jego pan idzie do pracy. Byłam w rozsypce. I jeszcze te złe myśli, które napływały do głowy… A co będzie, jeśli też będę tyle czekać na nowe? Gdzie będę trzymać swoje skarby, które każdego dnia pakuję w czarny worek? Nagle cała ta epidemia nie była już tak ważna… Dopiero, gdy opróżnili śmietnikową budkę z kontenerów na odpady zmieszane, obudziły się we mnie prawdziwe emocje!

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło…

Nie było ich cztery dni. Normalnie bym się pewnie zastanawiała, czy dalsze życie bez nich ma jeszcze sens. Na szczęście znalazłam pozytywy w tej jakże trudnej sytuacji. Gdy kolejny raz (kolejny z wielu razów) stanęłam przy oknie i z wyglądałam nowych kontenerów, zauważyłam coś ciekawego. Przecież ten osobisty dramat można zamienić w całkiem niezłą rozrywkę! Przyszło mi to do głowy, gdy przykleiłam nos do szyby i swoim stęsknionym wzrokiem wypatrzyłam sąsiada, który szedł wyrzucić śmieci. Co zrobi? Wróci z nimi do domu? A może wrzuci zmieszane do pojemnika na recykling? W końcu wzięli tylko czarne pojemniki, więc zostało jeszcze wiele wariantów. Jednym słowem sytuacja napięta jak plandeka na Żuku… Ja patrzę, on wciąż idzie, on idzie, ja wciąż patrzę. Wróci, czy nie wróci? Wyrzuci, czy zabierze z powrotem? W ciągu tych kilkunastu sekund mogło się wydarzyć naprawdę wiele… Chwycił za rygiel, otwiera śmietnikową budkę, wchodzi… Kurde, cóż za napięcie, co on zrobi? Stanął, szuka. Wzrok nie ogarnia. Zawsze były, dzisiaj nie ma. Co się tutaj odpiernicza? Poszedł krok do przodu, krok do tyłu. Rozejrzał się w prawo, potem w lewo, znowu w prawo, a ich nadal brak. Stoją tylko te na recykling, a on przecież ma zmieszane. Nie zazdroszczę gościowi, bo znalazł się w bardzo niefortunnym położeniu. No dobrze, ale co zrobi? Jeszcze może się wycofać, wrócić z tym workiem do domu i udawać, że cała ta sytuacja to tylko zły sen. Ale nie, to jakiś twardziel chyba, bo walczy dalej. Podziwiam, psychika ze stali. Ja nie wiem co bym zrobiła. O, o, jest! Rzucił! Wrócił do żony bez śmieci. Pewnie się domyślasz, gdzie trafiły?

Przyznam ci się, w życiu bym nie przypuszczała, że jeden worek ze śmieciami może wywołać tyle emocji! A to tylko jeden sąsiad, przecież jest ich tak wielu… Rozrywka na długi czas zapewniona!

To musiało się kiedyś stać…

Jak wspomniałam, nie było ich cztery dni. W międzyczasie wzięli też to, co jeszcze zostało z poprzedniego ustroju, czyli śmietniki na recykling, zielsko, szkło…

Pierwsze wywieźli w czwartek, koło południa. Jestem tego pewna, bo zaznaczyłam ten dzień w kalendarzu złamanym sercem. Mimo początkowego bólu, poczucia utraty, zapewnili mi tym cztery dni pełne emocji. Nie jeden socjolog by chciał się znaleźć w moim położeniu. Widok na budkę śmietnikową bez śmietników i ludzi niosących do niej odpady… Tyle możliwości, tyle różnych zachowań… Okno nie byle jakie, bo kuchenne, to można było sobie urządzać seanse bazujące na ludzkim nieszczęściu popijając świeżo zaparzoną, aromatyczną kawę. Ach… nie jeden Polak by mi zazdrościł!

Ale ja wiedziałam, że ta sielanka nie może trwać wiecznie. Przecież żyję w kraju, w którym wciąż ludzkie szczęście budzi mieszane uczucia. Spodziewałam się, że ktoś mi to odbierze. No i odebrali…

Przyjechało dwóch smutnych panów. Ze łzami w oczach patrzyłam, jak z obojętnością wypisaną na ich twarzach niszczyli to, co ofiarowano mi zaledwie cztery dni wcześniej. Cztery dni – kto by zdążył się nacieszyć? To był poniedziałek popołudniu. Fakt, słyszałam, jak ktoś koło południa dał wyraz emocjom przy budce śmietnikowej. Jednak nie przyszło mi nawet do głowy, że w swojej poniedziałkowej zgryzocie posunie się tak daleko i zadzwoni, żeby przywieźli nowe kontenery… No trudno, stało się, nie można mieć wszystkiego. Obserwowałam więc jak panowie stawiają kolejno śmietniki na zmieszane, na recykling… A to wszystko z poczuciem, że kolejny raz mi coś odebrano. Nie mogłam dłużej na to patrzeć. Wzięłam kawę i poszłam z dala od okna. Po godzinie postanowiłam zmierzyć się z nową rzeczywistością. I nagle moim oczom ukazało się coś pięknego…

Postawili te swoje kontenery, ale niebieskie schowali za żółtymi i brązowymi. Zrobili to tak skutecznie, że nie wiem jaką jogę i crossfit trzeba by było ćwiczyć, żeby tam coś wrzucić. Oficjalnie uznałam pojemnik na makulaturę za niedostępny dla ludzkiej ręki. O, czekaj, czekaj, idzie jakiś sąsiad ze śmieciami! Czy ja dobrze widzę, że wystaje mu z worka papier?!