„Body positive” – czy to dobry trend?

„Body positive”, a w spolszczonej wersji „ciałopozytywność” to wg definicji ruch społeczny, który ma na celu samoakceptację, pozytywne spojrzenie na swoje ciało. W teorii brzmi super, prawda? Koniec z kompleksami! Koniec z płaczem po nocach, że oponka na brzuchu już nawet nie jest oponką, tylko kołem od traktora! Koniec z ukrywaniem cellulitu! Koniec ze wstydem, że tu fałdka, a tam druga, jeszcze większa, a co, niech widzą, że mnie stać! Oczywiście robię sobie trochę podśmiechujki, ale coś mi mówi, że to całe „body positive” nie do końca jest takie „positive”, jak się może wydawać…

„Body positive” jako pozytywna wymówka?

Mi już od początku ten trend „body positive” średnio pasował. Niby fajnie, bo gruby nagle przestanie być gruby, nawet się czasem uśmiechnie i w ogóle super, ale… Czy przypadkiem tak, jak rodzice niemający czasu/ochoty wychowywać swoje dzieci wycierali sobie gębę „bezstresowym wychowaniem”, tak nagle obżartuchy nie zaczną się tłumaczyć „body positive”?

Przychodzi baba do lekarza i mówi: – Panie doktorze, nie mogę schudnąć, niech mi pan coś poradzi!”…

Doktor na to odpowiada: „Dobrze, przede wszystkim niech pani zacznie jeść!”.

Baba zdziwiona mówi: „Panie doktorze, ale przecież ja jem!”, na co doktor odpowiada: „Nie, pani nie je, pani żre!”

Cóż, trochę brutalny ten dowcip, ale taka prawda. Wielu z nas szuka cudownej pigułki na chudnięcie, a po prostu wystarczy zadbać o michę i ruch. Celowo napisałam „wielu z nas”, bo ja sama aktualnie walczę z nadprogramowymi kilogramami. I nie, nie ma co się tu doszukiwać jakiejś przewlekłej choroby. Nie ma co wyliczać, ile kebsów dziennie jadam. U mnie po prostu tak się złożyło, że z osoby bardzo aktywnej z dnia na dzień usiadłam na przysłowiowej dupie, a jadłam tyle samo, co wcześniej. Gdzie nie zapytasz odpowiedzą ci to samo – aby utrzymać wagę jedz tyle, ile wynosi twoje zapotrzebowanie na kalorie. By schudnąć jedz mniej tych kalorii. A żeby przytyć – więcej. Zatem jak moje zapotrzebowanie kaloryczne spadło, a ja jem tyle, co przy pięciu ciężkich treningach tygodniowo, to równanie jest proste 😉 I tu nie ma żadnej magicznej pigułki. Fakt, mogę sobie wytrzeć gębę „body positive” i żreć dalej tyle, ile żrę. Mogę też zaakceptować to, że dałam ciała, że przytyłam, że ok, teraz sytuacja wygląda tak, a nie inaczej, ale robić coś w kierunku powrotu do formy. Jak myślisz, na której opcjo lepiej wyjdę?

Przypomnę, że opona na brzuchu to nie tylko coś, co nie odpowiada obecnym kanonom piękna. Chrzanić kanony. Nie należy jednak chrzanić zdrowia! A w tym przypadku fałda tłuszczu na brzuchu oznacza, że prawdopodobnie ten tłuszcz masz już także na organach wewnętrznych. I teraz sobie wyobraź, że idziesz do roboty. Niby dzień jak każdy inny. Ale musisz na siebie założyć kombinezon wypełniony smalcem. Trochę trudniej dojść do samochodu, co? No właśnie, twojej otłuszczonej wątrobie też lekko nie będzie 😉 Dlatego pamiętaj – nie ma co się ciskać, trochę się przytyło, ok. Ale niech „body positive” nie będzie wymówką dla lenistwa. Jeśli możesz coś z tym tematem zrobić, to po prostu to zrób!

„Body positive” jako sprzymierzeniec w ewentualnej walce z kilogramami?

Najgorszym, co możesz zrobić po tym, jak się zorientujesz, że twoja waga nie mieści się w tzw. „normie” jest wywieranie na sobie presji. Samobiczowanie może i sprawdza się według niektórych wierzeń w zakonach i klasztorach. W dbaniu o siebie jest to chyba najkrótsza droga do niepowodzenia. Jeśli chcesz schudnąć i będziesz się ciskać, że „jesteś grubą świnią, że jak można sobie coś takiego zrobić?”, to z automatu nakładasz na siebie dodatkowy ciężar. Takie podejście często budzi w nas potrzebę natychmiastowej zmiany, a niestety w przypadku zrzucania wagi nie ma drogi na skróty. Niestety samo wywieranie na sobie presji nic ci nie da. No, może poza tym, że szybko się poddasz, będziesz jeszcze bardziej zażerać stres, a twoja samoocena będzie na poziomie Rowu Mariańskiego. Nie muszę tez chyba wspominać, że człowiek zestresowany to człowiek z wysokim poziomem kortyzolu, a to hormon sprzyjający nabieraniu wagi, nie jej zrzucaniu.

I tu wchodzi on, cały na biało – ruch „body positive”! Pamiętasz, jak wspominałam, że w ciągu ostatnich trzech lat mi się trochę utyło? Przez długi czas wywierałam na sobie presję, że jak mogłam przytyć, skoro tyle lat udawało mi się utrzymać wagę. Najgorzej, jak jeszcze znalazłam gdzieś stary ciuch z „lepszych czasów”. Sama nie miałam świadomości jak malutkie rozmiary wtedy nosiłam! Tym bardziej nie wyobrażałam sobie lata. No bo jak, przecież nie założę krótkich spodenek. Nie z tymi nogami, które wyglądają jak Kolumny Zygmunta (pamiętaj, że widzimy siebie często tak, jak chcemy, nie tak, jak wyglądamy)! Aż pewnego dnia coś we mnie pękło. Jak trzasnęło, to prawie dostałam zawału! 😉 Pomyślałam „Cholera, no stało się. Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, trzeba działać i tyle. Ale na spokojnie. Skoro tyłam trzy lata, to nie schudnę w trzy dni!”. Zainstalowałam sobie aplikację do liczenia kalorii (ło matko z córko, jak ja nienawidzę liczyć kalorii). Zaczęłam zwracać większą uwagę na to, ile jem, ale nie odmawiać sobie czasem kostki gorzkiej czekolady (no dobra, trzech kostek, bo tyle przypada na rządek i łatwiej ułamać 😉 ). Zaczęłam nawet nosić krótkie spodenki, a co! Pamiętam pierwsze wyjście na burgera w upalny dzień. Sama zażartowałam, że trudno, najwyżej obsługa powoła się na „klauzulę sumienia” i nie sprzeda mi tego burgera, ale nie zamierzam się przebierać 😛 Po prostu wyluzowałam. I wiesz co? Moja waga w końcu pokazuje mniej, jakby wskazówka się w niej nagle odblokowała. To jest właśnie fajna strona „body positive”!

„Body positive” – jak to wygląda w internetach?

Nie czarujmy się, teraz życie dzieje się w dużej mierze w sieci. Influencerzy (czyli osoby, które wywierają na nas wpływ) mogą równie dobrze sprzedać nam krem na hemoroidy, jak i skrzywiony światopogląd. Warto więc pamiętać, że to także ludzie i nie zawsze mają rację. A już na pewno nie zawsze musimy się z nimi zgadzać. Dlatego jeśli jakiś influencer rzuci hasło „body positive”, to zachowaj czujność!

„Body positive” jako pozwolenie na obżarstwo

Kopara mi opadła, jak zobaczyłam co odpiernicza jedna ze znanych influencerek/blogerek kulinarnych. Zwykle staram się nie oglądać na innych i robić swoje, ale jak znajoma podlinkowała mi filmik autorstwa wspomnianej influencerki, to włos zjeżył mi się na głowie. Kobita słusznych gabarytów, tzw. „widać, że się powodzi”. Oczywiście hasło „body positive” wypisane na czole. I ta kobitka zaczyna robić lunchboxy dla swojej córki. W jednym z pudełek ma wylądować sałatka z tofu (influencerka jest weganką). Ogólnie spoko, przepis też nie najgorszy, ale… Mama ładuje tę sałatkę i ładuje, jakby pudełko nie miało dna. Odniosłam wrażenie, że gdyby mobilność jej na to pozwoliła, to wręcz upchałaby tę sałatkę nogą i załadowała jeszcze więcej. To wszystko przy akompaniamencie słów „dam dużo, bo to dobre”. Ech, co tu strzępić ryja, jak mawiał klasyk… Chyba wciąż wiele osób wychodzi z założenia, że wegańskie lub wegetariańskie to znaczy, że nie ma kalorii (straszna bzdura!). I spoko, każdy odpowiada za siebie. O ile jest dorosły. Niestety córka tej pani dorosła nie jest, a co gorsze, prawdopodobnie dopiero kształtuje swoje nawyki żywieniowe. Całkiem możliwe, że teraz matka rozciągnie jej żołądek, a dziecko się nauczy, że „zjem dużo, bo to dobre”. Swoją drogą obejrzałam jeszcze inne filmy tej twórczyni i widzę, że gdyby troszkę bardziej zwracała uwagę na to, ile czego ładuje do michy, to jej życie stałoby się dużo lżejsze. Ona też.

Pamiętaj, „body positive” powinno być akceptacją dla naszego ciała, a nie dla nadmiernego obżarstwa, bo z tego drugiego nigdy nic dobrego nie wynika.

„Body positive” jako motywacja do dbania o siebie

Na szczęście są też influencerzy, którzy mają łeb na karku! Tym razem napiszę wprost – Red Lipstick Monster! Nie śledzę Ewy jakoś mega przesadnie, ale czasem sprawdzam co tam ciekawego pokazuje. Niedawno przyznała się do tego, że ma problemy z odżywianiem. Ok, żadna tajemnica, RLM zawsze była „dobrze zbudowana” i nikomu to nie przeszkadzało. Ona sama też raczej ma podejście „ten jest gruby, tamten chudy, ale oboje są wartościowymi ludźmi”. Może cię to zdziwi, ale tym bardziej cieszy mnie, że zdecydowała się opowiedzieć o swojej walce z kilogramami. Robi to w świetny sposób. Nie w stylu „dotarło do mnie, że jestem gruba, więc będę się katować na siłowni, głodzić, bo muszę być chuda”. Ewa daje fajny przekaz w stylu „ok, jadłam za dużo, przez co teraz jestem z wagą trochę na bakier, ale akceptuję to i bez nadmiernej frustracji będę nad tym pracować”. Z resztą, co ja będę gadać, obejrzyj sobie filmik!

No to jak, zakładamy budkę z kebabem i nazwiemy ją „body positive”, czy ubieramy krótkie spodenki mimo cellulitu?

Jak widzisz, ruch „body positive” będzie miał tyle znaczeń, ile mu sami nadamy. Ja oczywiście pokazałam dziś dwie skrajności, ale takie podejście najlepiej obrazuje w jakim kierunku ten nurt może nas zaprowadzić. Myślę, że podejście „ok, mam cellulit i oponkę, ale to nie powód, żeby skakać z mostu, po prostu będę nad tym pracować” jest ok. Natomiast robienie sobie drugiego śniadania, które zaspokaja połowę naszego dziennego zapotrzebowania kalorycznego, bo przecież „body positive” jest moim zdaniem do bani. Pomyślałam, że mimo ryzyka hejtu, który może na mnie się posypać warto o tym mówić głośno. Przejmujemy się, że koronawirus, że tyle osób trafia do szpitali i umiera. Nie dostrzegamy natomiast tego, ile osób trafia do szpitala lub umiera w wyniku obżarstwa i zbyt lekkomyślnego podejścia do odżywiania oraz aktywności fizycznej. Ja mam tę przewagę, że przez kilka tygodni miałam wątpliwą przyjemność bywania na szpitalnym oddziale dla osób po udarach i wylewach. Znakomita większość „petentów” miała przy okazji cukrzycę, często nieleczoną. Nawet po takich poważnych zdarzeniach słyszałam narzekania, że to szpitalne jedzenie takie „chudziutkie”. Dlatego myślę, że warto się zastanowić kiedy tak naprawdę możemy mówić o „body positive”, bo skoro mamy doceniać swoje ciało, to dlaczego tego samego pojęcia chcemy używać, gdy robimy mu „kuku”?